Mistrzostwa Polski w boksie we Włocławku już nie pierwszy raz [historia]

Przez długie lata bokserzy z włocławskich klubów należeli do krajowej czołówki w juniorskiej kategorii. W tym miejscu konieczne jest wyjaśnienie, że w niektórych latach - w okresie od 1945 do końca lat pięćdziesiątych - działało jednocześnie kilka sekcji. Nigdy nie było problemów ze skompletowaniem składu (walczono wówczas w 8. kategoriach wiekowych). Potwierdza to fakt, że w marcu 1945 łatwo stworzono reprezentację Włocławka, która 9:7 pokonała zespół marynarzy ze stacjonującego wówczas w naszym Batalionu Morskiego. ​

Poprzednie juniorskie mistrzostwa kraju (marzec 1967 roku) były pierwszą imprezą tej rangi jaką rozegrano w oddanej do użytku z początkiem roku hali sportowo-widowiskowej. Poprzednio mecze pięściarskie odbywała się najczęściej w maleńkiej sali Startu przy ulicy Łaziennej lub w nieco większym obiekcie (już nieistniejącym) przy ulicy Królewieckiej. Był to zarazem wyraz uznania dla Startu Włocławek, klubu uważanego za wylęgarnię pięściarskich talentów. Niestety nie udało się ustalić ilu włocławskich pięściarzy, i z jakimi wynikami w nich uczestniczyło. ​

Sukcesy włocławskiego pięściarstwa ograniczały się jednak do kategorii juniorskiej. Brak późniejszych osiągnięć to efekt odpływu najzdolniejszych bokserów do silniejszych klubów. Seniorskie pięściarstwo zdominowane było przez rozgrywki ligowe, w których główną rolę odgrywały kluby wojskowe, milicyjne i związane z dużymi zakładami pracy. Zwłaszcza te dwa pierwsze łatwo pozyskiwały utalentowanych pięściarzy z mniejszych klubów. Kłopotów nie miały również kluby związane z kopalniami (status górnika dołowego bronił przed powołaniem do zasadniczej służby wojskowej. ​

Lista czołowych polskich pięściarzy, medalistów mistrzostw kraju, którzy karierę rozpoczynali w jednym z włocławskich klubów liczy kilkadziesiąt nazwisk. Jest na niej Andrzej Wojciechowski, który w 1956 (był wówczas zawodnikiem ŁTS Łabędy) podczas IO w Melbourne dotarł do ćwierćfinału. Wychowanek Unii (jej tradycje kontynuuje Włocłavia) był najprawdopodobniej pierwszym sportowcem z Włocławka, który wystąpił na igrzyskach olimpijskich. Sukcesy w mistrzostwach kraju (w barwach klubów ze Szczecina i Warszawy) odnosili bracia Jan i Józef Pińscy. ​

Łącznie pięściarze, którzy karierę rozpoczynali we włocławskich klubach, w późniejszym czasie wywalczyli blisko 30 medali (w tym 6 złotych) w seniorskich mistrzostwach kraju. Nie brakowało też medalowych osiągnięć zawodników reprezentujących kluby z Włocławka. Rozpoczął w 1951 roku Wiesław Łęgowski z Unii, brązowy medalista w wadze lekkośredniej. Później na podium mistrzostw kraju stawali wyłącznie reprezentanci Startu. Na następny medal (również brąz) czekać trzeba było 35 lat, a wywalczył go w wadze półciężkiej Grzegorz Pracki.

W dwóch poprzednich latach był w tej wadze wicemistrzem kraju, ale reprezentował wówczas barwy warszawskiej Legii. Ten kolor medalu był ulubiony przez włocławskich pięściarzy. Zdobyli ich przez lata 21, a jedyne srebrne krążki wywalczyli Marcin Piątkowski w 2000 roku w wadze półśredniej oraz 14 lat później Jordan Kuliński w półciężkiej. Ten drugi był rok później brązowym medalistą, a było to ostatnie trofeum włocławskich bokserów. ​

W roku 1997 we Włocławku rozegrano mistrzostwa kraju seniorów podczas których brązowe medale zdobyli Piątkowski w wadze lekkopółśrediej oraz Dariusz Lisko w półciężkiej. W tej wadze wicemistrzem kraju został Tomasz Adamek, późniejszy zawodowy mistrz świata w wadze juniorciężkiej.